Νύχτα, το αυτοκίνητο παίρνει αργά τις στροφές στο σκοτεινό δρόμο. Μέσα στο αμάξι, τσακωνόμαστε. Θέμα, το αγαπημένο των διακοπών. Οι αποδείξεις. Πάλι δεν μας έδωσαν, πάλι ακούσαμε το αντιμνημονιακό ποίημα. Ωραίοι τύποι είσαστε, λέει θυμωμένα, γιατί είναι ακόμα στην ηλικία που δεν ανέχεται γκρίζες ζώνες στη ζωή. Ωραία τα γράφετε, μόλις όμως το πρόβλημα φτάσει στους φίλους μας, στο περιβάλλον μας, δεν λέτε κουβέντα. Δεν είμαι σταυροφόρος, απαντάω νευριασμένα, γιατί ξέρω ότι δεν είναι η σωστή απάντηση.
Μετά θυμάμαι μια ιστορία. Είμαι με τους φίλους μου, που γενικά συμφωνούμε σ’ όλα όσα λέμε αυτό τον καιρό, όταν ξαφνικά η κουβέντα πάει στο αφορολόγητο 2% των επιχειρήσεων ΜΜΕ. Ήταν πριν λίγα χρόνια, τότε που αποφάσισαν ότι αυτό το προνόμιο πρέπει να καταργηθεί. Α, όχι, λέω αυτόματα, αυτό είναι άδικο, έχουμε πολλά έξοδα, δύσκολο να αποδειχθούν, κ.λ.π., κ.λ.π. Δεν πρόλαβα να τελειώσω τη φράση, την επόμενη ώρα ήμουν στη μέση και άκουγα. Για τον πιο διαπλεκόμενο με την πολιτική εξουσία χώρο. Όπου νομότυπα ένα ποσοστό του τζίρου δισεκατομμυρίων «εξαφανίζεται», ο ορισμός δηλαδή της δημιουργίας πολιτικού χρήματος, μαύρου χρήματος, εξουσίας. Αντιστάθηκα αρκετή ώρα πριν ρίξω λευκή πετσέτα.
Τι ήθελα να πω μ’ αυτό που θυμήθηκα; Ότι έτσι είναι οι άνθρωποι. Ενστικτωδώς κάνουν αυτό που τους συμφέρει. Βρίσκουν κιόλας ένα σωρό δικαιολογίες κατόπιν, για να εξωραΐσουν την επιλογή τους. Μήπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες που φοροδιαφεύγουν δεν είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι Έλληνες; Δεν δουλεύουν χωρίς ωράριο, με όλο το ρίσκο, χωρίς εξασφάλιση, αξιολογούμενοι κάθε μέρα; Γιατί να πληρώσουν; Για να καλύψουν τις κομματικές αργομισθίες; Τα επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης; Δικαιολογίες υπάρχουν πάντα. Το πρόβλημα αυτής της χώρας: όλοι έχουν δίκιο. Κανείς δεν φταίει. Μέχρι ο κύκλος να γίνει φαύλος και τα επιμέρους «δίκια» να γίνουν μια γενικευμένη ανομία που οδηγεί στην καταστροφή.
Φοροδιαφεύγουν γιατί μέχρι τώρα μπορούσαν. Τους συνέφερε. Ο λογαριασμός πήγαινε στο κράτος, το οποίο δανειζόταν αφειδώς μέχρι που χρεοκόπησε. Φοροδιαφεύγουν γιατί μέχρι τώρα ο λογαριασμός πήγαινε στην άλλη μισή Ελλάδα, η οποία πλήρωνε κανονικά τους φόρους της και κάλυπτε την Ελλάδα που δεν πληρώνει. Μέχρι που κι αυτή η μισή Ελλάδα ισοπεδώθηκε μετά από τρία χρόνια συνεχών αυξήσεων της φορολογίας. Τώρα το κλασικό παιχνίδι κερδισμένων-χαμένων έχει εκφυλιστεί σ’ ένα παιχνίδι μόνο χαμένων. Οι αποδείξεις που δεν κόβονται σε όλη την Ελλάδα, η φοροδιαφυγή που δεν καταπολεμάται, γίνεται νέα μέτρα, καινούργιες μειώσεις μισθών και συντάξεων, νέοι φόροι. Δανεικά πια δεν υπάρχουν. Ό,τι λείπει για τη λειτουργία του κράτους, εμείς θα το πληρώσουμε. Μόνο η φοροδιαφυγή των ελεύθερων επαγγελματιών αν αντιμετωπιζόταν, δεν θα χρειάζονταν τα νέα μέτρα των 11,5 δις. Το Πανεπιστήμιο του Σικάγο, υπολογίζοντας τα δάνεια των τραπεζών για την απόκτηση περιουσίας, οδηγείται σε ακόμα πιο εντυπωσιακά νούμερα: Ανεβάζει τη φοροδιαφυγή σε 28 δις.
Τρία χρόνια τώρα, η κοινωνία μας αυτοκτονεί. Συνεχίζει να συμπεριφέρεται όπως πριν, όπως στα χρόνια της δανεικής ξενοιασιάς, χωρίς να παραδέχεται ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει. Το ατομικό και στενά επαγγελματικό συμφέρον με τα μάτια του παρελθόντος, έχει μετατραπεί σε αυτοκαταστροφική συμπεριφορά στο παρόν. Η φοροδιαφυγή δεν χρεοκοπεί απλώς το κράτος, δεν είναι μόνο μια κοινωνικά ανάλγητη συμπεριφορά προς όσους πληρώνουν. Καταστρέφει πια και τους ίδιους τους φοροφυγάδες. Φέρνει νέους φόρους, νέα βάρη, μεγαλύτερη ύφεση.
Η επιστροφή αυτών των διακοπών, συνοδεύτηκε με μια γενικευμένη συζήτηση που δείχνει ενθαρρυντικά ότι σιγά σιγά η κοινωνία μας αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα. Οι φίλοι, οι παρέες, στα social media, στις εφημερίδες, μόνιμη συζήτηση ήταν οι αποδείξεις, η εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Όσοι πλήρωναν μιλούσαν γι’ αυτά. Όχι για τη Μέρκελ, όχι για τους «δυνάστες», όχι για τις «δυνάμεις κατοχής» που μας παίρνουν τον πλούτο μας, τίποτα απ’ αυτές τις σαχλαμάρες της αγανακτισμένης πλατείας των τηλεοπτικών παραθύρων. Είχαν καταλάβει ότι αυτό το 23% του ΦΠΑ που μπροστά στα μάτια τους εξαφανιζόταν, σημαίνει 23% περαιτέρω υποβάθμιση του δικού τους βιοτικού επιπέδου. Για τους «κατακτητές» μιλούσαν μόνο όσοι δεν έκοβαν αποδείξεις.
Πραγματικά, αν κάτι ήταν πιο εκνευριστικό κι απ’ τη φοροδιαφυγή αυτό το καλοκαίρι, ήταν η αντιμνημονιακή ρητορική τους: ρε φίλε, λέω στο ΣΔΟΕ, Έλληνας εσύ Έλληνας κι εγώ, τι θέλεις, στους Γερμανούς θα τα δώσουμε; Σχεδόν νοσταλγείς τα παλιά καλά λαμόγια της δεκαετίας του ’80, του ’90. Είχαν μια συστολή, ήξεραν ότι αυτό που κάνουν είναι παράνομο. Φιλαράκι, σου ’κλειναν το μάτι, καταλαβαίνεις εσύ τώρα, μεταξύ μας είμαστε, θα τη βρούμε τη φτιάξη, θα τη στήσουμε τη μηχανή, όλοι κερδισμένοι θα βγούμε. Στις σημερινές άγριες, χωρίς δανεικά εποχές, η κοινωνική ιδιοτέλεια δεν έχει ντροπές. Σε κοροϊδεύει κατάμουτρα, φοράει την αντιμνημονιακή στολή και σου λέει στα ίσια, πλήρωσε εσύ κορόιδο, εγώ κάνω αντίσταση.
Κάνουν λάθος. Θα πληρώσουμε όλοι. Κι αυτοί ακόμα. Όσοι πληρώνουν το λογαριασμό το καταλαβαίνουν ήδη. Μένει να το καταλάβουν κι αυτοί που δεν κόβουν την απόδειξη για το λογαριασμό.
Κοιτάει περίλυπος το ξενοδοχείο του. Τέτοια εποχή, Σεπτέμβρης, τουλάχιστον τα μισά δωμάτια τα είχα κλεισμένα. Τώρα κανένα. Ακόμα και τα «γρήγορα» καράβια σταμάτησαν τα δρομολόγια, άλλες φορές σταμάταγαν τέλος Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Δεν υπάρχει τουρισμός. Οι αποδείξεις που δεν κόβατε όλο το καλοκαίρι, λέω, θα γίνουν έλλειμμα. Θα γίνουν νέα μέτρα το φθινόπωρο. Του χρόνου θα έρθουν λιγότεροι ακόμα. Αυτά που νομίζεις ότι κερδίζεις τώρα, είναι η μελλοντική σου, μεγαλύτερη ζημιά.
Έχεις δίκιο, μου απαντάει σκεφτικός. Πόσο έμεινες, 3 μέρες; Θα σου κάνω έκπτωση. Χωρίς απόδειξη, ε;
Edito 404 Φώτης Γεωργελές, athensvoice.gr
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Η διαφθορά ως κύριος συντελεστής της ανεργίας
H κοινωνία μας αυτοκτονεί
Μισήστε σωστά
“Απόδειξη, παρακαλώ;”
Μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα τρεις αναρτήσεις με το ίδιο θέμα.
Νομίζω ότι οι τακτικοί αναγνώστες αυτής της ιστοσελίδας το έχουμε εμπεδώσει. Στην κατάσταση που βρισκόμαστε οι περισσότεροι από εμάς ευθύνεται το γεγονός ότι είμασταν τεμπέληδες , κουτοπόνηροι , φοροφυγάδες ,καπάτσοι , Χριστιανοί Ορθόδοξοι , αρχαιολάτρες , ψευτοφιλόσοφοι , κοντοί , άσχημοι , κομπλεξικοί , αποβράσματα της κοινωνίας , υπάνθρωποι , παράσιτα που ζούσαμε σε βάρος των άλλων , διεφθαρμένοι ( μπορώ να συνεχίσω επ’ αόριστο να αναφέρω ανάλογους χαρακτηρισμούς , η bild είναι ανεξάντλητοι πηγή ανάλογων ). Όποιος δεν ενστερνίζεται τα παραπάνω και δεν αυτομαστιγώνεται τρις ημερησίως προ ή μετά φαγητού ( αν έχει φαγητό ) τότε χαρακτηρίζεται σαν αντιμνημονιακός ( με ρητορική ή άνευ ) και είναι άξιος της περιφρόνησης όλων μας. Αυτοί οι καλοί αρθρογράφοι , που δεν κουράζονται να μας το επισημαίνουν με όποιον τρόπο φαντάζονται ( αλλά με πόσους τρόπους μπορείς να πεις το ίδιο πράγμα; ) είναι άσπιλοι και αμόλυντοι άγγελοι , που πασχίζουν με δάκρυα στα μάτια ή με κόμπο στο στομάχι ( όπως εκείνη η καλή κυρία η κουμμουνιστογεννημένη και ανανήψασα προτεστάντισα πρώην πράκτορας της Στάζι ή ο αξιοπρεπής ΄΄ άτομο με ειδικές δεξιότητες ΄΄ , που τον έφερε στη θέση αυτή μια σφαίρα κάποιου που ήθελε να αντιδράσει με αυτόν τον τρόπο στο ξεπούλημα της περιουσίας της πατρίδας του έναντι πινακίου φακής ) , να μας πείσουν ότι το μνημόνιο είναι ένα πικρό αλλά υποχρεωτικό φάρμακο , προκειμένου κάποτε ( εδώ ούτε και αυτοί δεν μπορούν να προβλέψουν ) να θεραπευτούμε από την ασθένειά μας , ακόμη και αν τελικά πεθάνουμε. Εξ άλλου είναι και αυτός ένας τρόπος να απαλλαγούμε από την αρρώστιά μας.
Αγαπητέ Αναξαρχε, διαβαζουμε προσεκτικά καθε φορα τα πετυχημένα και καλογραμμένα σχόλια σας και χαιρόμαστε για τις εύστοχες παρεμβάσεις σας. Επειδή θεωρείται οτι εσκεμμενα ‘η ατυχως επιλεγουμε τις αναρτήσεις μας , αφήνοντας και μια υπόνοια μονομερούς κατεύθυνσης ή και στοχοποίησης , θα θέλαμε να ζητήσουμε και την δική σας συνδρομη στην υπόδειξη κάποιου άρθρου που καταγράφει καλύτερα το πρόβλημα μα κυρίως θα προτιμούσαμε , οποτεδήποτε θελήσετε να γράψετε, ν αναρτήσουμε την προσωπική σας άποψη .
Ευχαριστούμε
Αγαπητοί Οικοδεσπότες
Ομολογώ ότι ήμουν άδικος απέναντί σας και σας παρακαλώ να δεχτείτε τη συγγνώμη μου.
Βλέποντας μετά τη δική σας ανατροφοδότηση την εισαγωγή του σχολίου μου , θεωρώ ότι δικαιολογημένα ενοχληθήκατε , αλλά πιστέψτε με δεν ήταν στις προθέσεις μου ν΄απευθύνω ουδεμία κατηγορία σ’ εσάς.
Να είστε καλά. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία.
Αγαπητέ Ανάξαρχε,
θα ήθελα να σας εκφράσω τη γνώμη μου, αν και ομολογουμένως είμαι πολύ νέα και δεν έχω ζήσει από πρώτο χέρι την πολιτική κατάσταση της δεκαετίας του ’80. Εκεί στη δεκαετία του ’90 άρχισα να κατανοώ τον κόσμο γύρω μου, αλλά τώρα πιστεύω ότι, έχοντας κιόλας ζήσει αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, έχω κάποια ιδέα για το τι συμβαίνει και ποιος φταίει.
Νομίζω ότι το συγκεκριμένο άρθρο είναι εύστοχο, με την έννοια ότι σημειώνει ένα σημαντικό γεγονός: ότι δεν είμαστε όλοι αθώοι, και δε φταίνει οι πέντε-δέκα υπουργοί που έπαιρναν τις μίζες ή που ξέπλεναν το μαύρο χρήμα. Το θέμα είναι μια γενικότερη νοοτροπία, που είμαι σίγουρη ότι την έχετε δει κι εσείς στον άμεσο περίγυρό σας. Για να θέσω ένα παράδειγμα: αν κοιτάξω στην ευρύτερη οικογένειά μου, και στον φιλικό μου κύκλο, νομίζω ότι περίπου ένα 80-90% των ατόμων που γνωρίζω έχουν κάνει κάποιου είδους μικρή ή μεγάλη παρανομία, πχ έχουν φοροδιαφύγει, έχουν κάνει ιδιαίτερα χωρίς να κόβουν απόδειξη, έχουν ψωνίσει ρούχα χωρίς να πάρουν απόδειξη και άλλα πολλά. Αν κοιτάξω στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο, βλέπω ότι για να έχεις πχ μια υψηλού επιπέδου ιατρική περίθαλψη είναι απαραίτητο (προσοχή: δεν είναι προαιρετικό, σε αναγκάζουν) να δώσεις φακελάκι, ή να πας στο ιδιωτικό μαιευτήριο. Γενικά στην Ελλάδα πληρώνουμε φόρους χωρίς να έχουμε τις αντίστοιχες παροχές. Και νομίζω σε αυτό συντείνει η συμπεριφορά όλων μας.
Πώς πχ γνωστός μου υπάλληλος τραπέζης, στα δάνεια παρακαλώ, έχει περιουσία σχεδόν ενός εκατομμυρίου ευρώ; Ή, γιατί άλλος γνωστός μου, αστυνομικός, και η γυναίκα του, εφοριακός, να κατέχουν δύο βίλλες σε εξαιρετικά ακριβή περιοχή; Καταλαβαίνετε τι εννοώ. Και δεν είναι μόνο αυτά τα κραυγαλέα παραδείγματα. Κι εγώ έχω στο περιβάλλον μου κάποιους που πήραν πρόωρη σύνταξη τη δεκαετία του ’80, για να μπουν οι επόμενοι στον δημόσιο τομέα. Έχω συγγενή που δουλεύει σε δημόσιο φορέα και “πάει στη δουλειά γιατί ντρέπεται να μην εμφανιστεί”, παρόλο που είναι εμφανώς περιττός γιατί οι υπάλληλοι είναι πολύ περισσότεροι από ό,τι χρειάζεται.
Αυτά λοιπόν τα παραδείγματα, από τα οποία όλοι έχουμε πάμπολλα, καταδεικνύουν αυτό που λέει το άρθρο: ΝΑΙ, είμαστε όλοι λίγο ή πολύ υπαίτιοι. Φυσικά δεν βγάζω τον εαυτό μου απ’έξω! Δεν είμαστε άχρηστοι, κηφήνες ή τεμπέληδες ή αποβράσματα, αλλά δεν έχουμε κιόλας συνειδητοποιήσει πόσο όλα αυτά τα οποία έχουμε απολαύσει στο παρελθόν (και κάποιοι απολαμβάνουν ακόμα) συντείνουν στην επιδείνωση της κατάστασης. Και, τέλος, θα πρέπει να συμφωνήσετε, ότι πολλοί ακόμα και σήμερα δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό και, όπως γράφει το άρθρο παραπάνω, βασίζονται στην αρπαχτή και στο γρήγορο κέρδος, μην ενδιαφερόμενοι για το μέλλον. Στην Ελλάδα δεν μας διδάσκεται ως παιδιά η έννοια του delayed gratification, και αυτό είναι μία έλλειψη της κοινωνίας που ίσως θα έπρεπε τελικά να την μπαλώσουμε.
Ευχαριστώ για την ανάγνωση.