Η ετερόκλητη συμμαχία των προθύμων και η επόμενη μέρα.
Παρακολουθώ με σκεπτικισμό τα τεκταινόμενα αναφορικά με το παρόν και το μέλλον της χώρας. Αντιφάσεις, διλήμματα, κινδυνολογία, αλλά εν πολλοίς και αβάσταχτη ελαφρότητα. Όπως αυτών (εντός και εκτός) που ομιλούν, είτε με άγνοια κινδύνου είτε με ιδιοτέλεια, για τη δραχμή.
Ας δούμε, όμως, ποιοί μετέχουν της ετερόκλητης αυτής συμμαχίας, αν και πολλοί μοιάζουν να συνδράμουν άθελα τους ή τελοσπάντων χωρίς δόλο και σίγουρα με ελλειμματική ενημέρωση.
1η κατηγορία: Αυτοί που προβλέπουν και προσβλέπουν στην εκμετάλλευση της νέας κατάστασης. Επιτήδειοι και μαυραγορίτες με μεγάλα πορτοφόλια προσδοκούν να κάνουν πάρτυ αμέσως μετά την κηδεία οικονομίας και κοινωνίας. Θα αγοράζουν τα πάντα φθηνά, θα μοσχοπωλούν κερδοσκοπώντας στις πλάτες ενός ανήμπορου λαού και εν τέλει η επιδιωκόμενη αναδιανομή πλούτου θα γίνει υπέρ των λίγων και πολύ πλουσίων. Όλα αυτά, αφού πρώτα οι περισσότεροι εξ’αυτών…διακατεχόμενοι από βαθιά αισθήματα πατριωτισμού… έχουν διασφαλίσει τις καταθέσεις τους στο εξωτερικό.
2η κατηγορία: Εκείνοι που –κατ’εμέ λανθασμένα- εκτιμούν ότι θα πονέσουμε μεν αλλά θα ανακτήσουμε την αυτονομία μας, την εθνική μας αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα να επιλέγουμε για εμάς. Φοβάμαι ότι η απωλεσθείσα εθνική κυριαρχία όχι μόνο δεν θα επανέλθει μέσω δραχμής, αλλά η υιοθέτησή της εγκυμονεί σοβαρότατους εθνικούς κινδύνους για μία χώρα που ξαφνικά θα βρεθεί απομονωμένη, αφερέγγυα και ανυπόληπτη και, εν τέλει, στο διεθνές περιθώριο. Όσο δε για την εξιοπρέπεια, χωρίς να θέλω να είμαι αφοριστικός, η συνεπακόλουθη της εξόδου από το ευρώ ανέχεια, προφανώς δυσχεραίνει την προσπάθεια ανάκτησης τόσο της εθνικής όσο και της ατομικής αξιοπρέπειας.
3η κατηγορία: Αυτοί που δεν βλέπουν προοπτική στη ζωή τους στον καιρό του Μνημονίου (μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειοψηφία ανήκουμε σε αυτούς) και αναρωτιούνται, εν τη απελπισία τους, μήπως πρέπει να δοκιμάσουμε την πεπατημένη της «δραχμούλας». Όμως, οι καιροί της κατά το δοκούν υποτίμησης εθνικών νομισμάτων με αντίστοιχη κοινωνική ωφέλεια έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.
4η κατηγορία: Εκείνοι που έχουν τσιμπήσει στην προπαγάνδα ότι με τη δραχμή θα μηδενίσουμε το κοντέρ, όπως άλλωστε και το εξωτερικό χρέος. Εντούτοις, οι κανόνες του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι δομικές αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, το μεγάλο έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών καθώς και η σχέση εισαγωγών-εξαγωγών, δεν επιτρέπουν τέτοιες ανεδαφικές σκέψεις.
5η κατηγορία: Αυτοί που προτάσσοντας την κακώς νοούμενη ελληνική μαγκιά και βρισκόμενοι μακρυά από τις διεθνείς και περιφερειακές πραγματικότητες, εκτιμούν ότι μπορούμε με σχετική ασφάλεια να μπλοφάρουμε. Ωστόσο, το διακύβευμα και οι συνέπειες σε περίπτωση που οι άλλοι δεν «αγοράσουν» τη μπλόφα μας, θα είναι καταδικαστικά για τη χώρα και τους πολίτες της. Σε μία διαπραγμάτευση με ορθολογικούς όρους πρέπει και τα δύο μέρη να έχουν εξίσου να χάσουν- δεν ξέρω αν η απώλειες της ΕΕ από πιθανή έξοδο της Ελλάδας συγκρίνονται με αυτά που θα κληθεί να διαχειριστεί το σύνολο του ελληνικού λαού.
6η κατηγορία: Διάφοροι εμμονικοί εμπνευστές εκτός χώρας που έχουν μπουχτίσει με την αδυναμία ή και απροθυμία μας να εκπληρώσουμε ένα πρόγραμμα που πολύ απλά δεν «βγαίνει». Αν ο απώτερος στόχος τους είναι να εξέλθουμε της ευρωζώνης οικειοθελώς, διαπιστώνω ότι έχουν αρχίσει να αποκτούς συμμάχους στο εσωτερικό. Θα τους κάνουμε τη χάρη; Υπάρχουν βέβαια και άλλοι, πχ στη Γηραιά Αλβιώνα, οι οποίοι στο πρόσωπο της Ελλάδας εντοπίζουν το υπόδειγμα που δικαιολογεί την αποστασιοποίηση από την κοινή ευρωπαϊκή προσπάθεια, καθώς και αναδεικνύει τις στρεβλώσεις της ευρωζώνης.
Δεν είμαι υποστηρικτής της μονοδιάστατης δημοσιονομικής πειθαρχίας, ούτε του κοντόφθαλμου γερμανικού μοντέλου, ούτε θεωρώ ότι έχουμε στερέψει από εναλλακτικές. Αντιθέτως, παρότι τα περιθώρια έχουν στενέψει, ακόμη και σήμερα μπορούμε και πρέπει να διορθώσουμε το μείγμα για να πολλαπλασιάσουμε τις πιθανότητες επιτυχούς έκβασης. Αυτή δεν την ορίζω ως τη δυνατότητα αποπληρωμής των δανείων και των τόκων αλλά ως σταδιακή απεξάρτηση από τις δάνειες δυνάμεις, τη δημιουργία ενός διαφορετικού και αποτελεσματικού παραγωγικού μοντέλου, μα πάνω από όλα ως την καλλιέργεια και εμπέδωση μίας νέας κουλτούρας μέσω της εσωτερικής επανάστασης του καθενός μας.
Οι ξένοι εταίροι μας οφείλουν να μας δώσουν περισσότερο χρόνο για αλλαγές εκ βάθρων, όχι γιατί αυτές επιβάλλονται από τα Μνημόνια, αλλά γιατί είναι ενδεδειγμένες αν πραγματικά θέλουμε να ορίζουμε τις τύχες μας ως ισότιμα μέλη μίας κοινότητας κρατών που –θα διεκδικήσουμε να- επιδεικνύουν μεταξύ τους στοιχείωδη αλληλεγγύη. Επειδή ακριβώς όλα αυτά δεν μπορούν να γίνουν από τη μία στιγμή στην άλλη και δεδομένου ότι η επιστροφή στη δραχμή ή όποιο άλλο νόμισμα συνιστά οπισθοδρόμηση, που θα μας καθηλώσει για πολλά χρόνια, οφείλουν όλοι οι δρώντες (εξωτερικοί και εσωτερικοί) να δράσουν έγκαιρα, χωρίς περιστροφές και παλλινωδίες. Μα κυρίως χωρίς απειλές και εκβιασμούς που ειδικότερα σε μία τόσο ευαίσθητη συγκυρία ερεθίζουν αντανακλαστικά ένθεν κακείθεν, παγιώνοντας το αρνητικό κλίμα που αφενός δεν επιτρέπει την επικράτηση φωνών λογικής, αφετέρου δυσκολεύει την εξεύρεση κοινών παρανομαστών στην επικείμενη διαπραγμάτευση.
Αλήθεια, ποιών ακριβώς τα συμφέροντα εξυπηρετεί ο κος Σόιμπλε όταν σε καθημερινή βάση επιχειρεί με χοντροκομμένο τρόπο να νουθετήσει πολιτικούς και πολίτες, παρεμβαίνοντας άκομψα στις εγχώριες εξελίξεις; Και ποιοί από εμάς είμαστε πρόθυμοι να ρίξουμε νερό στο μύλο του, που δεν είναι καν αυτός της Γερμανίας και της Ευρώπης;
*Ο Κωνσταντίνος Φίλης είναι πολιτικός επιστήμονας και επικεφαλής του Κέντρου Ρωσίας, Ευρασίας και Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Για κάθε πολίτη – πελάτη και ένας Σύριζα! Διαλέξτε και πάρτε…
Το μεγάλο πολιτικό ερώτημα των τελευταίων εβδομάδων είναι πού οφείλεται η τεράστια αύξηση των ποσοστών του ΣΥΡΙΖΑ. Πώς ένα κόμμα του 4% επί σειράν δεκαετιών έφθασε να διεκδικεί την πρώτη θέση στις εκλογές και να σχηματίσει κυβέρνηση.
Οφείλεται, άραγε, στην κατάρρευση των δύο παραδοσιακών κομμάτων, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, στα οποία, και δικαίως, ο κόσμος αποδίδει τις ευθύνες για την σημερινή κατάρρευση της οικονομίας αλλά και της κοινωνικής συνοχής;
Οφείλεται, άραγε, στο πρόσωπο του αρχηγού του Αλέξη Τσίπρα, που είναι ένα νέο, σχετικά άφθαρτο και πάντως γοητευτικό πρόσωπο, που ακόμα κι ο βρετανικός τύπος αποκάλεσε «sexy Alexis»;
Ασφαλώς οι λόγοι αυτοί είναι πραγματικοί και δικαιολογούν εν μέρει την άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά μόνον μερικώς. Κατά τη γνώμη μας ο βασικός λόγος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, λόγω συγκυριών, έχει κατορθώσει κάτι που μόνον το ΠΑΣΟΚ του 1981 είχε καταφέρει. Δεν είναι κόμμα που στηρίζεται στο πρόγραμμα και στα στελέχη του, στις θέσεις του ή και στην απουσία θέσεων του, όπως επισημαίνουν πολλοί εκ των αντιπάλων του.
Η κατάσταση είναι πολύ πιο σύνθετη. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα, έχει αποκτήσει μια φαντασιακή μορφή. Υπάρχουν πολλοί ΣΥΡΙΖΑ, όσοι και οι ψηφοφόροι του ή οι υποψήφιοι ψηφοφόροι του.
Όπως συνέβαινε με το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα στις παραμονές των εκλογών του 1981, ο κάθε ένας εκ των ψηφοφόρων του έχει κατασκευάσει το κόμμα που θα ήθελε στο μυαλό του.
Υπάρχει ο «επαναστατικός» ΣΥΡΙΖΑ, που θα κατατροπώσει το καπιταλιστικό σύστημα και θα επιβάλει ένα ιδανικό Κομμουνιστικό σύστημα, σύμφωνα με τα οράματα του Τσε. Αλλά υπάρχει κι ο ΣΥΡΙΖΑ που πρόκειται, σύμφωνα με την άποψη άλλων ψηφοφόρων του, να μετεξελιχθεί σε ένα Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της δυτικής Ευρώπης, όπως οι σοσιαλιστές του Ολάντ στη Γαλλία. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνων, που θέλουν να τιμωρήσουν τα παραδοσιακά κόμματα για τη διόγκωση της διαφθοράς του δημοσίου. Αλλά κι εκείνος, που θα διατηρήσει το μεγάλο κράτος, που εκ των πραγμάτων είναι διεφθαρμένο και γραφειοκρατικό. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που πρόκειται να μεταρρυθμίσει το κράτος.
Αλλά κι εκείνος, που θα διατηρήσει τα προνόμια των «βολεμένων» επί ΠΑΣΟΚ. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μας βγάλει από το ευρώ και θα μας γυρίσει στη δραχμή. Αλλά κι εκείνος, που θα κατοχυρώσει την συμμετοχή μας στην Ευρωζώνη. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα μειώσει τους φόρους για μας. Αλλά κι αυτός που θα τους αυξήσει για τους «άλλους».
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κάνει καμιά διακοσαριά χιλιάδες προσλήψεις στο Δημόσιο. Αλλά κι εκείνος που θα μειώσει το μισθολογικό κόστος του Δημοσίου. Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, που θα καταπολεμήσει τη φοροδιαφυγή για τους «άλλους». Αλλά που θα μας επιτρέψει σε εμάς να μην κόβουμε απόδειξη γιατί δεν είμαστε και κορόιδα.
Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που θα σεβαστεί τους μετανάστες. Αλλά και θα καταπολεμήσει την εγκληματικότητα και τη μιζέρια, που προκαλεί η παρουσία τους. Υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ που θα κρατικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα αλλά και θα το διατηρήσει.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα εγγυηθεί τις καταθέσεις μας αλλά και θα μας χαρίσει τα δάνεια μας, που δεν μπορούμε ή και δεν θέλουμε να πληρώσουμε.
Υπάρχει ένας ΣΥΡΙΖΑ για κάθε ψηφοφόρο, που τον μοντάρει στις επιθυμίες και στις επιδιώξεις του. Και γι’ αυτό σήμερα το ρεύμα υπέρ του έχει πάρει απρόβλεπτες και πιθανόν πρωτοφανείς διαστάσεις. Έτσι, βλέπουμε ότι υπέρ του sexy Alexis συσπειρώνονται τώρα:
Το λόμπι της δραχμής, δηλαδή όλοι εκείνοι που είχαν κατά καιρούς κονομήσει από τα δανεικά του ελληνικού Δημοσίου, μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό σε ευρώ και ευελπιστούν ότι η επάνοδος σε μια αδύναμη δραχμή στο εσωτερικό θα τους καταστήσει ακόμα πιο πλούσιους.
Οι άνεργοι, που θεωρούν ότι δεν έχουν τίποτα να χάσουν (κάτι που δεν είναι αληθές, αλλά αυτό είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση), και θέλουν να τιμωρήσουν τα παραδοσιακά κόμματα ενώ, ταυτόχρονα, ευελπιστούν ότι θα διοριστούν στο Δημόσιο.
Είναι οι «βολεμένοι» του ΠΑΣΟΚ, που ξεβολεύτηκαν και τώρα ελπίζουν (όπως οι συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ) ότι θα μπορέσουν να συνεχίζουν να απομυζούν το Δημόσιο μέσω του ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι όσοι είδαν τις αμοιβές τους, μισθούς και συντάξεις, να περικόπτονται και ευελπιστούν ότι όχι μόνον θα αποκατασταθούν στα προηγούμενα επίπεδα αλλά και θα μειωθούν οι φόροι που πληρώνουν, χωρίς να σκέπτονται πώς είναι δυνατόν να συμβεί αυτό το θαύμα.
Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι είναι κινδυνολογία το ότι «δεν υπάρχουν χρήματα». Αλλά ότι υπάρχουν μπόλικα κι απλώς τα έτρωγαν οι επιτήδειοι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Κι ότι τώρα που θα έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα αποκαταστήσει τη ροή του χρήματος προς τη δική τους τσέπη.
Είναι αυτοί που, πράγματι, πιστεύουν ότι υπάρχει μια γιγαντιαία συνωμοσία των ευρωπαίων, με αιχμή τη Μέρκελ και τον Σόϊμπλε εναντίον του Ελληνισμού γιατί θέλουν να του αρπάξουν τον τεράστιο πλούτο που κρύβεται στο υπέδαφος της χώρας μας αλλά και γιατί μισούν τους Έλληνες, που είναι ο περιούσιος λαός του Θεού.
Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η Ευρώπη φοβάται ότι θα καταρρεύσει η ίδια αν φύγει η Ελλάδα από το ευρώ, άρα μπλοφάρουν όταν λένε ότι θα μας αφήσουν να φύγουμε, και ότι αν διαπιστώσουν ότι εμείς είμαστε αποφασισμένοι, τότε όχι μόνο θα δεχθούν την κατάργηση του Μνημονίου αλλά και θα μας δώσουν κι όσα χρήματα θέλουμε, Κι είναι φυσικά οι καταπιεσμένοι, στο μυαλό τους τουλάχιστον, αριστεροί, που θεωρούν ότι ήρθε επιτέλους η σειρά τους να αποκτήσουν την εξουσία και να εφαρμόσουν ένα γνήσια κομμουνιστικό καθεστώς στην Ελλάδα.
Γι αυτό η συμμετοχή τόσων αντιτιθέμενων τάσεων μέσα στο ίδιο κόμμα, που διαθέτει τον ιδιαίτερο χαρακτήρα του ανάλογα με τον κάθε ψηφοφόρο, δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ τρομακτική δυναμική, η οποία δεν αποκλείεται να αποτυπωθεί στην κάλπη στις 17 Ιουνίου.
Μήπως το ίδιο δεν συνέβη το 1981 με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ; Ίσως, αλλά υπάρχει μια μεγάλη διαφορά. Ο ψηφοφόρος, που διαπιστώνει ότι αυτό που είχε στο μυαλό του δεν επαληθευθεί, απογοητεύεται γρήγορα και στρέφεται μετά μανίας εναντίον εκείνου του κόμματος που δεν επαλήθευσε τις προσδοκίες του. ΚΙ αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα.
Κάποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει, ‘μα μήπως αυτό δεν συνέβη και με τον Ανδρέα και το ΠΑΣΟΚ του 1981′;
Βεβαίως, είναι η απάντηση, αλλά τότε η ελληνική κυβέρνηση είχε τη δυνατότητα να διαχειριστεί τεράστια ποσά χρημάτων και να τα διαθέσει για να μπουκώσει τον ψηφοφόρο, που ίσως δεν ικανοποιήθηκε από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
Σήμερα, δυστυχώς για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και για τη χώρα, «δεν υπάρχει μία». Κι ο πεινασμένος ψηφοφόρος είναι πολύ επικίνδυνος. Από φίλος γίνεται εύκολα εχθρός. Όπως αποδεικνύει το γεγονός ότι από τον Οκτώβριο του 2009 εκατομμύρια ψηφοφόροι, που επί χρόνια έπιναν νερό στο όνομα των Παπανδρέου, εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ υβρίζοντας με τον χειρότερο τρόπο τον Παπανδρέου.
Ας καταχραστώ λίγο το χώρο σας και ας προσπαθήσω να κάνω ένα μικρό σχολιασμό , για κάθε μια από τις παραπάνω 6 κατηγορίες της ετερόκλητης συμμαχίας.
Κατ’ αρχή το άρθρο το βρήκα πολύ ενδιαφέρον , επειδή γίνεται σαφής ο στόχος από τον αρθογράφο , να μεταφέρει την άποψή του , όπως αυτός την έχει διαμορφώσει , αλλά με σεβασμό προς την αντικειμενικότητα, προλαβαίνοντας και επιχειρώντας να τοποθετηθεί ακριβοδίκαια σε ενδεχόμενες αντίθετες απόψεις. Η παραπάνω διαπίστωσή μου με προδιαθέτει θετικά, για όσα αναγράφονται στο άρθρο.
1. Μ’ ενδιαφέρει πολύ λίγο αυτή η κατηγορία . επειδή τους θεωρώ καιροσκόπους και κακούς κερδοσκόπους. Για μένα ουσιαστικά στοιχηματίζουν τη περιουσία τους . Εκτιμώ ότι η στάση τους αυτή έχει μεγάλο ρίσκο γι’ αυτούς , επειδή εκτιμώ ότι είναι μεγαλύτερο το ρίσκο που αναλαμβάνουν οδηγώντας στο εξωτερικό τις καταθέσεις τους . Εκτιμώ ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι παγκόσμιο , οπότε στη περίπτωση αυτή πουθενά οι καταθέσεις σου δεν είναι ασφαλείς. Κρατώντας τις καταθέσεις στην Ελλάδα , τουλάχιστον έχεις τη ψευδαίσθηση , πως τις ελέγχεις ευκολότερα.
2. Εκτιμώ ότι, εφ’ όσον συμφωνεί και ο αρθρογράφος, ΄΄έχουμε χάσει την αυτονομία μας , την εθνική μας αξιοπρέπεια και τη δυνατότητα να επιλέγουμε για εμάς ΄΄ , με τις ενέργειες που έχουμε κάνει στο παρελθόν και έχουμε οδηγηθεί στο μη επιθυμητό αποτέλεσμα αυτό, δεν έχουμε άλλη λύση παρά να κάνουμε διαφορετικές ενέργειες. Είναι σίγουρο ότι κανένας δεν μπορεί να προβλέψει ότι οι νέες ενέργειες θα έχουν σίγουρα καλό αποτέλεσμα. Είναι όμως βέβαιο ότι συνεχίζοντας να κάνουμε τις ίδιες παλαιές ενέργειες , θα παίρνουμε συνεχώς το ίδιο αποτέλεσμα.
3. Μοιάζει με τη προηγούμενη κατηγορία. Όταν είμαι πεπεισμένος ότι ο δρόμος που ακολουθώ με οδηγεί στη καταστροφή , επειδή πάνω από όλα δεν μου επιτρέπει να δω προοπτική και ελπίδα , τότε προσωπικά θα επιλέξω να πάρω οποιοδήποτε άλλο δρόμο , που στο δικό μου το μυαλό , τουλάχιστον φαίνεται πως με κάνει να βλέπω ΄΄ φως στην άκρη του τούνελ΄΄.
4. Δεν νομίζω ότι είναι προπαγάνδα η συσχέτιση της κατάστασης που βρισκόμαστε σήμερα με τη κατάσταση που βρισκότανε η Γερμανία μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και δεν νομίζω ότι είναι ψεύτικη η πολύ χρήσιμη γι’ αυτήν διαπραγμάτευση των χρεών της που πέτυχε το 1953. Κούρεμα του χρέους της , αποπληρωμή του υπολοίπου χρέους όταν και εφ’ όσον εμφάνιζε πλεόνασμα (έμπαινε σε ανάπτυξη) και όταν και εφ’ όσον με το πλεόνασμα πρώτα πλήρωνε τις υποχρεώσεις στον λαό της ( μισθούς , συντάξεις κλπ ) και αν περίσσευαν , ε τότε ας έδινε και το εναπομείναν χρέος . Περισσότερα για όποιον θέλει, αναζήτηση στο Google ΄΄Κούρεμα Γερμανικού Χρέους 1953 ΄΄.
5. Δεν σχολιάζω τη κατηγορία αυτή γιατί δεν γνωρίζω από τυχερά παιγνίδια. Βέβαια σαν μέσο πίεσης , όταν αντιλαμβάνεσαι ότι όλα είναι χαμένα για εσένα , είναι ένας δρόμος , εφ’ όσον είσαι πεπεισμένος ότι δεν υπάρχει άλλος. Αν στριμώξεις τη γάτα στη γωνία , τη μόνη επιλογή που θα της δώσεις είναι να ορμήσει επάνω σου , οπότε μπορεί με τα νύχιά της να σε βγάλει κανένα μάτι , άσχετα αν εσύ καταφέρεις να τη σκοτώσεις. Μα για να τη σκοτώσεις δεν τη στρίμωξες στη γωνία;
6. Το υπονόησα στο 4 το γράφω τώρα καθαρά. Φαίνεται ότι το να βγει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη και συνακόλουθα από την Ε.Ε., είναι δυνατόν να γίνει μόνο με τη θέληση της Ελλάδας. Βεβαίως υπάρχουν πολλοί τρόποι να γίνει αναγκαστική αυτή η επιλογή για την Ελλάδα και να υπάρξει Ελληνική Κυβέρνηση , που θα δεχτεί να ζητήσει έξοδο της Ελλάδας από την Ευρωζώνη. Αν το κάνει όμως χωρίς διαγραφή όλων των χρεών της Ελλάδας και χωρίς να απαιτήσει επιπλέον χρήματα από τους εταίρους μας , ώστε να επιβιώσουμε για όσο διάστημα θα ξαναστήνουμε τον παραγωγικό μας ιστό , δεν νομίζω ότι θα το καταφέρει. Η διαπραγμάτευση του χρέους της Γερμανίας το 1953 είναι ένας καλός μπούσουλας. Δεν χρειάζεται να ανακαλύψουμε εμείς τον τροχό.
Πραγματικά καταχράστηκα πολύ τη φιλοξενία σας. Ζητάω τη συμπάθειά σας και σας ευχαριστώ πολύ.