Χρόνια πολλά στις γυναίκες της ζωής μας


Στις 8 Μαρτίου 1857, οι εργαζόμενες στις βιοτεχνίες ενδυμάτων της Νέας Υόρκης διοργάνωσαν πορείες και πικετοφορία, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες εργασίας, ωράριο 10 ωρών και ισότιμα δικαιώματα για τις γυναίκες. Το συγκεντρωμένο πλήθος δέχτηκε επίθεση από την αστυνομία και διαλύθηκε.

Πενηντα-ένα χρόνια αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908, οι αδελφές τους στις αντίστοιχες βιομηχανίες της Νεας Υορκης διαδήλωσαν και πάλι, τιμώντας με αυτόν τον τρόπο την διαμαρτυρία του 1857, απαιτώντας το δικαίωμα στην ψήφο και το τέλος της παιδικής εργασείας και των “sweatshop”.

Η αστυνομία ήταν και πάλι εκεί.

Για δεκατρείς εβδομάδες μέσα στο καταχείμωνο, γυναικές μεταξύ 16 και 25 ετών διοργάνωσαν και συμμετείχαν σε πικετοφορίες σε καθημερινη βάση, πικετοφορίες κατα τις οποίες δέχονταν την επίθεση των αστυνομικών οι οποίοι τις ξυλοκοπούσαν και τις φόρτωναν σε κλούβες.

Τα δικαστήρια ηταν προκατειλημμένα υπέρ των ιδιοκτητών των λεγόμενων sweatshops.

Ενας δικαστής ειπε «απεργείτε εναντίον του Θεού και της Φύσης, της οποίας ο πρώτος νόμος λέει οτι ο άνθρωπος κερδίζει το ψωμί του με τον ιδρώτα και τον κόπο του. Απεργείτε εναντίον του Θεού».

Αυτή η δήλωση προκάλεσε την οργή του George Bernard Shaw, που μαζί με άλλους Ευρωπαίους παρακολουθούσε τα τεκτενόμενα στο εργατικό κίνημα της Αμερικής.

Σε τηλεγράφημα του διαβάζουμε :« Πολύ ομορφα. Η Μεσαιωνική Αμερική απολαμβάνει πάντα την ιδιαίτερη και προσωπική εμπιστοσύνη του Μεγαλοδύναμου».

Το 1910 στην Κοπεγχάγη καθιερώθηκε η 8η Μαρτίου ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας.

Η Ρωσσία γιόρτασε πρώτη τις 8 Μαρτίου, αμέσως μετά την Ρωσσική επανάσταση.

Κάτι που παραλείπεται συχνά να αναφερθεί, ειναι πως μια απο τις πρώτες σπίθες της Ρωσσικής επανάστασης ήταν μια μαζική απεργία το 1917 απο τις γυναίκες εργαζόμενες στις κλωστοϋφαντουργίες.


Οι γυναίκες στην Κίνα άρχισαν να γιορτάζουν αυτή την ημέρα το 1924, με την ισχυρή τους παρουσία στο Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας.

Οταν το γυναικείο απελευθερωτικό κίνημα ξεκίνησε στις ΗΠΑ και την Βρεττανία η Ημέρα της Γυναίκας ανακαλύφθηκε εκ νέου και καθιερώθηκε σαν μια φεμινιστική εορτή.

__________________________________

Τάσος Λειβαδίτης, «Γυναίκες»

(απόσπασμα από το «Καντάτα 1960»)

“…Φτωχές γυναίκες,
μοδίστρες, δακτυλογράφοι, ασπρορουχούδες,
τίμιες ή σπιτωμένες, ακόμα κι άλλες
εκείνες του σκοινιού και του παλουκιού,
γυναίκες του ανέμου, της βροχής, του κουρνιαχτού,
νιώσαμε το φόβο που κρύβεται καμιά φορά
πίσω από την αγνότητα,
την κούραση πίσω από την καλοσύνη ή την αδιαφορία
πίσω απ’ την υπακοή.

Μα πιο πολύ νιώσαμε την αδυναμία που
κρύβεται πίσω απ’ την κακία.
Συχνά μας άφησαν εκείνοι που αγαπούσαμε
πολλές, πάνω στη τρέλα τους, τους ρίξανε βιτριόλι,
οι πιο πολλές βέβαια κλάψαμε, χτυπηθήκαμε,
μα φροντίσαμε σύντομα να βρούμε έναν άλλον,
γιατί τα χρόνια περνάνε…

Αν μας έβλεπε κανείς το βράδυ, όταν μένουμε μονάχες
και βγάζουμε τις φουρκέτες, τις ζαρτιέρες, και κρεμάμε
στην κρεμάστρα το πανωφόρι κι αυτήν τη βαμμένη μάσκα
που μας φόρεσαν, εδώ και αιώνες τώρα, οι άντρες
για να τους αρέσουμε –
αν μας έβλεπαν, θα τρόμαζαν μπροστά σε τούτο
το γυμνό, κουρασμένο πρόσωπο.

Αχ, γυναίκες έρημες,
κανείς δεν έμαθε ποτέ πόση αγωνία κρύβεται πίσω απ’
τη λαγνεία, ή την υστεροβουλία μας.
Και πάντα γυρεύαμε το καλύτερο….
Συχνά καταφύγαμε και στις χαρτορίχτρες,
τρέχουμε στα μέντιουμ να μάθουμε- τι να μάθουμε;
Διαβάζουμε καθημερινά το ωροσκόπιο στις εφημερίδες,
πηγαίνουμε σε διάφορους ύποπτους αστρολόγους…
λοιπόν πού πάμε; Από πού ερχόμαστε; Τι ψάχνουμε
παλεύοντας αιώνια με τα έξω και τα μέσα μας στοιχεία;
Ερχόμαστε απ’ το φόβο και το φόνο, απ’ το αίμα και
την επανάληψη. Ερχόμαστε απ’ την παλαιολιθική αρπαγή-
κι αρχίζουμε την ανθρώπινη φιλία.

Τέλος, ύστερα από πολλά, παντρευόμαστε,
κάνουμε κάμποσες εκτρώσεις, αρκετά παιδιά,
ύστερα έρχεται η κλιμακτήριος, οι μικρονευρασθένειες,
κι ύστερα τίποτα. Όλα καταλαγιάζουν μέσα μας.
Κι επιθυμίες κι αναμνήσεις- αχ περνάει
γρήγορα η ζωή, ούτε το καταλαβαίνεις.
Τα παιδιά ζούνε σ’ ένα δικό τους κόσμο, δε μας ξέρουν
παρά μονάχα σα μητέρες, δεν μπόρεσαν να μας δουν
ποτέ λίγο κι εμάς σαν ανθρώπους-
με τις μικρότητες ή τις παραφορές τους.

Έτσι ζήσαμε. Αγνοημένες και μονάχες μέσα
στο εσωτερικό μας πάθος,
αγνοημένες κι έρημες μέσα στην ιερότητα
της μητρότητάς μας…”

(Τάσος Λειβαδίτης, Ποίηση, τ. 1, Κέδρος)

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Σχετικά άρθρα:

ΓΥΝΑΙΚΕΣ και γυναίκες 

Οι διαφορές των δύο φύλων 

Θα αγοράζατε μία κόρη; 

Οι δύο πιο θανατηφόρες λέξεις στον κόσμο: Είναι κορίτσι

Αυτό που θέλουν οι γυναίκες

50 χρόνια Διεθνής Αμνηστία

Οι γυναικείες ασχολίες στα παλιά χρόνια 

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -