Να ξαναγίνουμε φτωχοί. Όπως ήμασταν πάντα. Όπως οι ήρωες των παλιών αναγνωστικών που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες.
Όπου οι μπαμπάδες επέστρεφαν το μεσημέρι για να καθίσει ΟΛΗ η Ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό – όσπρια πεντανόστιμα και ζαρζαβατικά με μαύρο ψωμί μοσχοβολιστό – ενώ η γάτα και ο σκύλος περίμεναν στωικά να ‘ρθει η σειρά τους…
Να ξαναγίνουμε φτωχοί όπως ήμασταν πριν σαράντα και πενήντα χρόνια. Τότε που ονειρευόμασταν εν μέσω γκρι, μπλε και μπεζ χρωμάτων, τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά, τότε που η λάσπη κολλούσε συμπαθητικά στα παπούτσια μας και οι αυθεντικοί ζήτουλες βρίσκονταν έξω απ’ τις εκκλησιές περιμένοντας το τέλος της λειτουργίας και του μνημόσυνου.
Να ξαναγίνουμε φτωχοί πλην τίμιοι, χωρίς κινδύνους να ξεστρατίσουν οι αρχιμανδρίτες προς την ψηφιακή παιδοφιλία. Να βρούμε ξανά τις σωστές μας κλίμακες, χωρίς αγωνία παρκαρίσματος και παχυσαρκίας.
Να ξε-τρελαθούμε από την επικοινωνιακή μας υστερία με τα σιχαμένα κινητά τηλέφωνα που κατάργησαν κάθε έννοια ιδιωτικής ζωής.
Να βρούμε πάλι τη σημασία του χώματος καταργώντας το καυσαέριο του επάρατου τρέχοντος πολιτισμού.
Να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα κουλά μας χέρια σε δουλειές που σήμερα δίνουμε του κόσμου τα λεφτά, όπως μεταποίηση ρούχων, αλλαγές γιακάδων στα πουκάμισα, καρικώματα στις κάλτσες, υδραυλικές και σχετικές εργασίες.
Σταματήστε τις ψυχολογίες και τις παραφιλολογίες για τα «τραύματα» των παιδιών.
Μόνο λύσεις γήινες και πρακτικές (χωρίς ενστάσεις από τον Ρομπέν της ευαισθησίας, τον ΣΥΡΙΖΑ), θα αποκαταστήσουν την τρέλα και το χάος που υπαινίσσονται οι στατιστικές.
Να θυμηθούν οι Νεοέλληνες πως προέρχονται απ’ τον Μεγαλέξανδρο, από τον Μιλτιάδη, τον Αριστείδη και προφανώς απ’ τον… Αλκιβιάδη, πράγμα που σημαίνει ότι μπορούν να βάλουν σε ενέργεια τον «δίκαιο θυμό» αν συμπέσουν με ληστές τραπεζών, περιπτέρων, σούπερ μάρκετ και κοσμηματοπωλείων.
Επιτέλους ας σταματήσουμε την Ευρωπαϊκή μας ψυχοπάθεια. ΠΟΤΕ κανένας Έλληνας δεν έγινε σωστός Ευρωπαίος.
Ούτε καν ο Αβραμόπουλος, ούτε καν ο Σημίτης και άλλοι τέτοιοι… που μου διαφεύγουν. Απ’ τον καιρό που σταματήσαμε να θυμώνουμε σωστά, την πατήσαμε.
Μη φοβάστε τη φτώχεια. Η πατρίδα μας είναι ευλογημένη έστω κι αν δεν παράγει λαμαρίνες αυτοκινήτων ή καλής ποιότητας νάρκες και όπλα για τους τριτοκοσμικούς!
Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.
Το ξέρω πως είναι ζόρι να κόψουμε το σούσι απότομα, όμως ήρθε ο καιρός να αναβιώσουμε την όπερα της πεντάρας, της δεκάρας και των άλλων χρηστικών μας αξεσουάρ.
Μια δοκιμή νομίζω πως θα μας πείσει…
Του Γιάννη Ξανθούλη – Ελευθεροτυπία
by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com
Συναφές:
Ευτυχία, Φιλοσοφία και Επιστήμη
“…που οι γιαγιάδες έμοιαζαν με γιαγιάδες κι όχι με συνταξιούχες πόρνες…” “…για να καθίσει ΟΛΗ η Ελληνική οικογένεια στο τραπέζι και να φάει το σεμνό φαγητό…” “…τότε που καμιά Ελληνίδα δεν φιλοδοξούσε να γίνει ψευδοξανθιά…” “…Θυμηθείτε την ευλογία του ελαιόλαδου, της κορινθιακής σταφίδας, του χαλβά Φαρσάλων, των εσπεριδοειδών, της σαρδέλας και των λατρεμένων ραδικιών. Λάδι, χόρτα, ελίτσες, λίγο τυρί και ψωμί ζεστό, να φρεσκάρουμε στο μνημονικό μας το παλιό αναγνωστικό του Δημοτικού.”
… μου έρχεται να ξεράσω … Το λιγότερο …
μάλλον είχες συνηθίσει στο σούσι φίλε μου αλλά αυτό μας τελείωσε βλέπει ξαφνικά..
φρόντισε να ξεμάθεις γρήγορα και να μην ξερνοβολάς …
και το τουρσάκι καλό θα σου είναι αν το έχεις…
εαν εσύ xeiron γουστάρεις είναι πρόβλημα σου… Βλέπεις είναι λίγο αστείο να μου μιλάς για σούσι, όπως και είναι λίγο γελοίο να μιλάει και ο Ξανθούλης. όπως να μιλάει για σεμνό φαγητό, για συνταξιούχες πόρνες, χαλβάδες και γκαζόν. Φαίνεται στους κύκλους του υπήρχε πολύ γκαζόν για βοσκή. Πήξαμε στους χαλβάδες… Εαν απο το γκαζόν το σούσι και όλη την μαλακία του νεοέλληνα το μόνο που έχουμε να προτείνουμε είναι οι ελίτσες, το τουρσάκι και όλα αυτά τα υποκοριστικά μικροαστών του συστήματος που απλά η ζωή τους ξεπέρασε και δεν έχουν όνειρα… τότε ναι, μου έρχεται να ξεράσω. Εγώ δεν γεννήθηκα για υποκοριστικά και δεν γουστάρω υποκοριστικά. Άλλο η αξιοπρέπεια και άλλο τα υποκοριστικά τουρσάκι, τραπεζάκι… ανθρωπάκι…
Ζητάει να θυμηθούμε… προφανώς αυτός χρειάζεται υπενθύμιση. Γιατί εγώ δεν χρειάστηκα υπενθύμιση ποτέ. Η ίδια η ζωή δεν με άφησε να ξεχάσω. Να γίνουμε φτωχοί λέει… φτωχοί είμαστε, αλλά τελικά κάποιοι δεν είμαστε μόνο στην τσέπη…
Και ναι ρε @@, κάποιοι μπορεί να έτρωγαν και σούσι. Αλλά για να το φάνε το δούλεψαν, το πάλεψαν, σκίστηκαν για αυτό. Σιγά μην σου ζητήσουν και την άδεια. Προσωπικά εγώ και ο κύκλος μου φτάναμε μέχρι την ταβέρνα και αυτό μια φορά τον μήνα (και εάν). Αλλά ξέρω ανθρώπους που ζούσαν καλύτερα και το δούλεψαν. Ούτε το έκλεψαν, ούτε το έπαιρναν από τα λεφτά του κόσμου, όπως οι κατά σειρά ετών εργοδότες του κυρίου Ξανθούλη.
Να γίνεται φτωχοί κύριε Ξανθούλη και οι υπόλοιποι. Να γίνεις και εσύ xeiron… Και όταν γίνετε ελάτε να σας δούμε… εκεί θα είμαστε και θα σας περιμένουμε να σας θυμίσουμε πως είναι. Κάποιοι δεν χρειαζόμαστε υπενθυμίσεις και κάποιοι θέλουμε να βγούμε από την μεγάλη σας προσδοκία γιατί ζούμε ακόμα και μπορούμε να κάνουμε σχέδια για το μέλλον.
Συγνώμη αλλά μου θύμησε τον πρωταγωνιστή γνωστής τηλεοπτικής σειράς , που προέτρεπε :
” Εμπρός , για να πάμε πίσω ”.
Μια απάντηση στον Ξανθούλη…
Να ξαναγίνετε φτωχοί χωρίς εμένα. Η δική μου γιαγιά ήρθε από απέναντι μόνο με το φουστάνι που φόραγε και κατάφερε δουλεύοντας σκληρά να μεγαλώσει τα παιδιά της, να προκόψει (έτσι το λέγαμε τότε) να δει τα εγγόνια της να σπουδάζουν χωρίς να χρειάζονται ακριβοπληρωμένα
φροντιστήρια και μια φορά το χρόνο γριά πια να επιφυλλάσει στον εαυτό της τη μέγιστη πολυτέλεια ενός ζευγαριού παπουτσίων από τον Σκλιά.
Εμένα δεν μου άρεσε η λάσπη που κολλούσε στα παπούτσια μου. Μου άρεσαν οι πικροδάφνες στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η μυρωδιά στα Αναφιώτικα, οι νερατζιές στη Πανεπιστημίου, η θέα της Ακρόπολης από τη Πατησίων. Μου άρεσε να διαβάζω στο Θέτρο του Διονύσου Σοφοκλή, Αισχύλο και Ευριπίδη, να βλέπω παραστάσεις στο υπόγειο του Κουν και στο Ηρώδειο. Μου άρεσε ο Χατζηδάκης και ο Τσαρούχης. Αυτά ήταν η πατρίδα μου και αυτά με έκαναν να την ονειρεύομαι χωρίς λασπόδρομους, ζήτουλες και ψευδοξανθιές.
Τίμια ήμουν ανέκαθεν και το ίδιο έμαθα και στο παιδί μου. Δουλέυω από την ημέρα που τελείωσα το λύκειο. Δούλευα και σπούδαζα χωρίς φοιτητική άδεια γιατί ο τότε διευθυντής μου έλεγε το αμίμητο «Δεσποινίς μου πρέπει να διαλέξετε ή φοιτήτρια θα είστε ή εργαζόμενη». Και διάλεξα και τα δύο. Και τα κατάφερα και στα δύο. Και παράλληλα έμαθα και τρεις ξένες γλώσσες. Και πλήρωνα και πληρώνω σκληρούς φόρους, χωρίς ποτέ μα ποτέ να έχω κρύψει ούτε δραχμή των εισοδημάτων μου.
Ναι λοιπόν δουλεύω 10 ώρες την ημέρα επί 24 συναπτά έτη και κάποια στιγμή τα κατάφερα και έβγαλα λεφτά. Πρέπει να ντρέπομαι; Ούτε επιδοτήσεις για ανύπαρκτες καλλιέργειες πήρα ποτέ, ούτε καμμία απευθείας ανάθεση, ούτε σε επιτροπή ή Δ.Σ. ή οργανισμό του δημοσίου ήμουν μέλος, ούτε προαγωγή πήρα μετά από τηλέφωνο πολιτικού προσώπου. Ότι έκανα το έκανα μόνη μου. Και τα Μanolo που φοράω μόνη μου τα πήρα. Και κάθε φορά που ανεβαίνω πάνω τους θυμάμαι τη γιαγιά μου και τη χαρά της όταν έφερνε στο σπίτι το περίφημο κουτί από το salon sklia και τη περηφάνεια της όταν τα φόραγε και μας έλεγε τι πέρασε στη ζωή της και πως τα κατάφερε να «προκόψει».
Και δεν θέλω να ξαναβρώ παλιούς εχθρούς, θέλω μόνο νέους φίλους και
συμμάχους για να πραγματοποιήσουμε το όνειρο μιας δίκαιης, αξιοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας. Δεν θέλω καμμιά νοσοκόμα να «συρθεί» στο σπίτι μου όταν αρρωστήσω. Θέλω να υπάρχει ένα σύστημα υγείας που θα με περιθάλψει. Αυτό πληρώνω άλλωστε με το μισό του εισοδήματός μου. Δεν πληρώνω για να τρώνε τα λαμόγια των νοσοκομείων και οι φαρμακευτικές εταιρείες.
Και δεν θέλω να ράβω μόνη μου τα ρούχα μου, γιατί δεν προλαβαίνω και γιατί δεν καταλαβαίνω το λόγο που πρέπει να σπρώξω στην ανεργία μια μοδίστρα.
Και δεν θέλω στη βεράντα μου να φυτέψω ζαρζαβατικά ( στο ρετιρέ του ο κος Ξανθούλης ας το κάνει ), μου αρέσουν οι γαζίες μου και οι μυρτιές μου και οι δάφνες μου. Και μου αρέσει και ο μανάβης της γειτονιάς μου. Και
μάλιστα πολύ. Γιατί αντί να δώσει το ιδιόκτητο μαγαζί γωνία που έχει στο
κέντρο της Αθήνας για να γίνει Everest ή Γερμανός, έχει το πείσμα, το
κουράγιο και τη τρέλλα να επιμένει να πουλάει τη πραμάτεια του υπό τους
ήχους κλασσικής μουσικής.
Και φυσικά δεν θέλω να χρησιμιποιήσω βέργες για να σωφρονίσω τη κόρη μου.
Η κόρη μου με κάνει περήφανη και μου δίνει τη δυνατότητα να ονειρεύομαι
μια καλύτερη πατρίδα.
Μια πατρίδα που οι αγρότες της δεν τρώνε επιδοτήσεις και αποζημιώσεις στα μπουζουκομάγαζα, οι πολιτικοί της είναι και ηθικοί και νόμιμοι, η άρχουσα τάξη της δεν αποτελείται από λαμόγια και απατεώνες, ψευτοκουλτουριάδες και δήθεν διανοούμενους που συναναστρέφονται με κλέφτες πολιτικούς.
Μια πατρίδα με ανθρώπους σα τη γιαγιά μου και τη κόρη μου, εμένα και τους φίλους μου και όλους αυτούς που δεν συμμετείχαν στο πάρτυ. Ε λοιπόν όχι δεν ήμασταν εκεί όταν τρώγανε, όταν έχτιζαν βίλλες ή αγόραζαν καγιέν.
Ούτε τώρα είμαστε με αυτούς που κρύβουν τις πισίνες τους, φυγαδεύουν τα
λεφτά τους στο εξωτερικό και αγοράζουν ακίνητα όσο-όσο στο Λονδίνο.
Και ναι προερχόμαστε από το Μεγαλέξανδρο, το Μιλτιάδη, τον Αριστείδη, τον Αλκιβιάδη. Αλλά και από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο. Το Σοφοκλή και τον Αριστοφάνη. Και ελπίζω να μην ξαναζήσουμε στην Ελλάδα εποχές που σε μπαγλάρωναν για ψύλλου πήδημα.
Και ναι μου αρέσει το ελαιόλαδο, η κορινθιακή σταφίδα, ο χαλβάς φαρσάλων, τα εσπεριδοειδή, οι σαρδέλες και τα ραδίκια. Η φτώχεια όμως όχι. Δεν θα πάρω.
Να δοκιμάσετε χωρίς εμένα!
Της Eλευθερίας Τσακιροπούλου
συγγνώμη, αν αυτό δεν είναι ο ορισμός του λαϊκισμού, τότε ποιός είναι?
ακριβώς αυτό που θέλει ν ακούσει ο μέσος έλληνας, δείξτε το δάκτυλο αλλού, εμείς τα κάνουμε όλα καλά!
Αλλαγές? ποιες αλλαγές? ας αλλάξουν πρώτα οι άλλοι, ας ανοίξουν τ αλλά επαγγέλματα, γιατί το δικό μας…
Ο λαϊκισμός σ αυτή την έκταση που εκδηλώνεται τελευταία είναι πολύ κακό σημάδι. Όσες φορές στο παρελθόν τα πλήθη υπέκυψαν σ αυτή τη φωνή των σειρήνων μόνο καταστροφές και ήττες ήταν το επακόλουθο… για θυμηθείτε : Μικρασιατική Καταστροφή, Μακεδονικό Ζήτημα, Ελληνοτουρκικός Πόλεμος 1897 κτλ.
Για συνέρθετε συνέλληνες…
δυστυχώς φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί κάποιοι σαν εσένα θεωρούν ότι τους χρωστάει όλος ο κόσμος.
Όχι φίλε μου , δεν σου χρωστάει η κοινωνία, εσύ της χρωστάς & πρέπει να πληρώσεις το λογαριασμό τώρα έστω κι αν δεν τον έκανες εσύ συμμετέχοντας ενεργά.
Η επίπλαστη ευδαιμονία των περασμένων μεγαλείων τέλειωσε, οφείλουμε όλοι να το συνειδητοποιήσουμε για να πάμε παρακάτω. Όσο καθυστερούμε τόσο πιο βαθιά θα πέσουμε