Σ΄ αρέσει η κρίση? yes i do!


Δεν είμαι παράφρον, η οικονομική κρίση που βιώνουμε με φοβίζει και με στεναχωρεί. Αυτή είναι η πραγματικότητα.  Όμως μέσα στην κρίση, διαπιστώνω καθημερινά (ενδόμυχα και πιθανώς με κάποια δόση χαιρεκακίας) ότι υπάρχουν και πράγματα που μ’ αρέσουν τελικά !

Όπως ότι μου αρέσει η ακυβερνησία γιατί:

– γιατί πιάνονται υποθέσεις που θα είχαν καταλήξει στις καλένδες και στην παραγραφή
– υποθέσεις φορολογικές ,
– υποθέσεις τοκογλυφίας (ποιος δεν πιστεύει ότι αν είχαμε ισχυρή κυβέρνηση δεν θα μεσολαβούσαν τηλεφωνική παρέμβαση του τύπου: “μήπως να ξαναδείτε την υπόθεση”?)

– γιατί εκτίθενται πολιτικοί και μαθαίνουμε (ή επιβεβαιώνουμε) το ποιον τους
– πρώην υπουργοί σαν τον απίθανο Κουλουρη “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε? ” ,
– νυν υπουργοί σαν τον απίθανο Χρυσοχοιδη “δεν ήξερα” – (δεν ρώταγες?) ,
– “δεν πρόλαβα να μελετήσω όσο έπρεπε” – Κατσέλη ,
– “δεν τους γνώριζα” – Βελόπουλος ,
– “εγώ ποδοσφαιριστής ήμουν πριν, δεν ξέρω απ’ αυτά…” Ανατολάκης ,
– οι πολιτικοί αρχίζουν να μιλάνε με σκυμμένο κεφάλι σαν “σιγανοπαπαδιές”

– γιατί βλέπουμε τι μας περιμένει

– πρώην πρωθυπουργός δηλώνει ότι δεν ενδιαφέρεται για την καρέκλα, την ώρα που είναι γαντζωμένος πάνω της ,
– υποψήφιος πρωθυπουργός, διψασμένος και ανυπόμονος για την εξουσία, ζητάει πεισματικά εκλογές, σαν  το μωρό που θέλει να πιει το γάλα του τώρα ,
– υποψήφιοι μελλοντικοί αρχηγοί αντιπολίτευσης που τους πονάει ξαφνικά η κοιλιά και βρίσκουν καταφύγιο στο νοσοκομείο ,
– υποσχόμενοι νέοι αρχηγοί που κάποιος τους χαρακτήρισε ως “προέδρους 15μελούς” ,
– μια αριστερά με απόψεις του περασμένου αιώνα, αμετακίνητη, που θέλει να μας κάνει υπερήφανους Έλληνες με δραχμή, αλλά στο επίπεδο της Αλβανίας του Χότζα ,
– μια αρχηγό κόμματος που ο αδερφός της δεν θα την ψηφίσει γιατί είναι σε άλλο κόμμα! ,
– ένας άλλος αρχηγός που ενώ καταψηφίστηκε από την πλειοψηφία (της μειοψηφίας) έκανε δικό του τσαρδί μήπως τον ψηφίσουν αυτοί που δεν θέλουν να ψηφίσουν τους άλλους,
– μια σχιζοφρενική ακροδεξιά που ταλαντεύεται μεταξύ ‘μεσαίου’ χώρου και ακροαριστεράς

– πλανώνται υποψίες για τιμωρίες ατόμων που ούτε φανταζόμασταν
– ακόμη και πρωθυπουργών μετά των υπουργών τους ,
– καναλαρχών ,
– ατόμων με ανεξήγητα μεγάλη επιρροή στον δημόσιο βίο, που ανεβοκατέβαζαν ακόμα και κυβερνήσεις
μεγιστάνων

– δημιουργούνται
– νέα κόμματα ,
– νέες κινήσεις ,
– κοινωνικά παντοπωλεία και οργανώσεις αλληλεγγύης

– ο κόσμος συμμαζεύεται & ζυγίζει καλύτερα τα πράγματα βάζοντας τα στο σωστό μέγεθος
– τέλος οι Πόρσε και τα διακοποδάνεια ,
– πάμε επισκέψεις ή ψάχνουμε τον καφέ σε λογική τιμή ,
– πίνουμε τσίπουρο κι όχι ουίσκι που είναι πιο ακριβό ,
– άντε βρε, να ξανά – ανακαλύψουμε τις ελιές και το τουρσί , φτάνει το φουαντρέ γαλοπούλας!


– οι επιχειρηματίες αποδείχτηκε πόσο ανίκανοι, απροετοίμαστοι και διαπλεκόμενοι ήταν
– με τη σωρεία των εισαγωγών στο άρθρο 99 ,
– με το διασυρμό αρκετών απ αυτών και τον φόβο που τους διακατέχει πια μήπως θα είναι το επόμενο όνομα που θα φωνάξει ο εισαγγελέας ,
– που τα χάνουν αυτοί που δεν τ άξιζαν να τα κρατήσουν,
– με τύπους που πλέον αναρωτιέσαι πως έφτασαν εκεί (Λαυρεντιάδης και σια) ,
– που κι ο αγαπούλας με την πουράκλα επισκέφτηκε τον Κορυδαλλό ,
– τις ανενεργές 176 οφσορ του Κρανιδίου ,
– το κάζο με τις βουλγάρικες πινακίδες των αυτοκινήτων τους κάθε φορά που τους σταματάνε οι τροχονόμοι και τους ρωτάνε την υπηκοότητα τους.

– οι παπάδες δείχνουν επιτέλους την αλληλεγγύη τους 
– που κάνουν προσλήψεις παίρνοντας τους ελλειμματικούς χιτώνες του κράτους ,
– που εξαιρούνται από φόρους και χαράτσια

– αρχίσαμε ν αναζητούμε την ευθύνη
– αρχίσαμε να βλέπουμε λίγο τα στραβά μας ,
– να ζητάμε (ή να εκδίδουμε) αποδείξεις ,
– να μην δίνουμε (γιατί δεν έχουμε) φακελάκι

– οι ‘ελληναράδες’ κάνουν πια δεύτερες σκεψεις
– μήπως δεν είμαστε τελικά ο περιούσιος λαός (πολύ φάπα μας δίνουν ρε παιδιά, φατούρο κανονικά) ,
– μήπως οι άλλοι δεν τρώνε ακόμη βελανίδια
– ότι δεν θα μας σώσουν οι Ελ  και κάτι πρέπει να κάνουμε εμείς ,
– ότι η λαμπρή μας ιστορία δεν μας εξασφαλίζει ούτε το παρόν ούτε το μέλλον

το lifestyle και η ψεύτικη γκλαμουριά πνέουν τα λοίσθια
– δεν αισθανόμαστε άσχημα πια που δεν ξέρουμε τις ερωτικές περιπέτειες του κάθε ‘καλλιτέχνη’,
– δεν έχουμε την ανάγκη να πληρώσουμε 250 ευρώ το μπουκάλι ουίσκι για να δούμε θέαμα μετρίου (τουλάχιστον) επιπέδου,
– δεν είναι πρώτο θέμα συζήτησης στις παρέες τα κουτσομπολιά των μεσημεριανών εκπομπών,
– βρίσκουμε πιο εύκολα τους φίλους μας τα Σαββατοκύριακα, αφού έκοψαν τις εκδρομές στα χιονοδρομικά και τους καφέδες στο εξωτερικό,
– γίναμε πιο αυστηροί με ότι προσβάλει την νοημοσύνη μας

– ανακαλύψαμε ξανά την  “καταγωγή” μας
– βλέποντας αναγκαστικά τα ανόητα τούρκικα σήριαλ αποδεχτήκαμε επιτέλους την “ανατολικότητα μας”
– ίσως  και την ομοιότητα μας.. με τους γείτονες

– καταργούνται (ή συζητιέται έστω να καταργηθούν) οργανισμοί “άνευ χαρτοφυλακίου”
– που δεν παίρνουν άλλους στο δημόσιο ( είχαμε φισκάρει βρε παιδιά, δεν είχε άλλες  καρέκλες)
– που ταράχτηκαν τα λιμνάζοντα νερά στο δημόσιο

– επιτέλους πληρώνουν το κάτι τις τους αυτοί που θα έπρεπε
– αυτός με την πισίνα και σπιταρόνα των 300 τμ (κλαίγονται οι χήρες κλαίγονται κι οι παντρεμένες…)
– ο μερσεντάκιας και ο καγιενίστας (ζητάνε έρανο τα πουλάκια μου…)

– βγαίνουν στη φόρα ωραίες ιστορίες ελληνικής μπαγαποντιάς με
– “τυφλούς ταξιτζήδες”
– χωριά ολόκληρα συνταξιούχων με την ίδια πάθηση
– πηγάδια με φάρμακα
– απίστευτες υπερτιμολογήσεις στον χώρο της υγείας
– εκ περιτροπής εργασία στην Βουλή, αφού δεν χωράει όλο το προσωπικό
– τι BBC τι κρατική τηλεόραση .. μια η άλλη (σε προσωπικό)
– και πόσα άλλα …

– ακούγονται φωνές που πριν θεωρούνταν γραφικές και βρίσκουν θέση στα τηλεοπτικά πάνελ και άνθρωποι του πνευματικού κόσμου
– σαν τον Ράμφο και την “παρέα του”
– καθηγητάδες και μαθητάδες
– συζητούμε για θέματα ταμπού, για λανθασμένες νοοτροπίες

– Τέλος μ αρέσει που
– ο κόσμος αντέδρασε στην δυσωδία του Ελληνικού ποδοσφαίρου, τα γήπεδα άδειασαν, δεν νοιάζει κανέναν ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα,  ή αν η ΑΕΚ θα πέσει κατηγορία
– που ξαναπήραμε τα γερόντια σπίτι μας ή τους (έστω για να εισπράττουμε τη σύνταξη τους)

Όταν ο πολίτης λέει για τα ζητήματα του κράτους “Τι μ’ ενδιαφέρουν εμένα”, αυτό το κράτος είναι καταδικασμένο να χαθεί. Ζ.Ρουσσώ

Βέβαια, υπάρχουν πολλά για τα οποία θλίβομαι. Όμως δεν χρειάζεται να τα αναφέρω. Είναι τα ίδια που πληγώνουν τον κάθε Έλληνα που δεν συμμετείχε στο πάρτυ και δεν έχει την ασφάλεια των μεγάλων καταθέσεων στην Ελβετία (ή σε κάποιο άλλο φορολογικό παράδεισο).

Η Ελλάδα πέρασε δυσκολότερες περιόδους στο παρελθόν. Όπως και τότε, έτσι και τώρα μπορούμε να τα καταφέρουμε. Μακάρι να φανούμε αντάξιοι των περιστάσεων. Στο χέρι μας είναι.

Τέλος, ένα τραγούδι που θυμίζει λίγο “κάτι απο την δόξα της προηγούμενης δεκαετίας” ..

Mpaklavas

___

by Αντικλείδι , http://antikleidi.wordpress.com

Συναφές: 

Η κρίση των γαιδάρων

Πως να μιλάτε χωρίς να λέτε τίποτα…

Πόσο Έλληνες είναι οι εφοπλιστές μας?

Ανάβρα Μαγνησίας , ένα χωριό παράδειγμα προς μίμηση

Ο Κροίσος και ο Σόλων (ή o πιο ευτυχισμένος άνθρωπος της γης)

Φαντασία στην επίλυση απλών προβλημάτων.

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

20 CommentsΣχολιάστε

  • Eνδιαφέρουσα προσέγγιση, μάλλον συμφωνώ.

  • ” – βλέποντας αναγκαστικά τα ανόητα τούρκικα σήριαλ αποδεχτήκαμε επιτέλους την “ανατολικότητα μας” ”

    Ποιος είπε ότι υπάρχει ανατολικότητα πάνω μας?

    ” – βρίσκουμε πιο εύκολα τους φίλους μας τα Σαββατοκύριακα, αφού έκοψαν τις εκδρομές στα χιονοδρομικά και τους καφέδες στο εξωτερικό,”

    Αυτο δεν είναι επιχείρημα ότι η κρίση κάνει καλό.

    Κατά τα άλλα τα περισσότερα ισχύουν. Αν και είναι λίγο σχήμα οξύμωρο, δυστυχώς έτσι είναι.

    • 400 χρόνια σκλαβιάς … λεξιλόγιο, κουλτούρα, νοοτροπία μας έχουν διαποτίσει.

      Πράγματι θετικό ότι προσγειωθήκαμε. Είχαμε γίνει άλλοι άνθρωποι.
      Αρκεί βέβαια να υπάρχουν δουλειές, να δουλεύει ο κόσμος…

  • Εφόσον δεν καούν τα χλωρά μαζί με τα ξερά, δεν έχω λόγο να διαφωνήσω.

    Φοβάμαι όμως ότι η πολιτική της τρόικα μας οδηγεί στην άβυσσο

  • Όσον αφορά την “ανατολικότητα” (για τον φίλο που σχολίασε παραπάνω) θα θελα να πω ότι ίσως δεν κατάλαβε ότι το “πνεύμα” της ανάρτησης ήταν ειρωνικό-σκωπτικό και προς προβληματισμό.

    Θα θελα πάντως να μου πει αν έχει καταλήξει που ανήκουμε, γιατί εγώ δεν είμαι και πολύ σίγουρος γι αυτό : “Οι κακοί δυτικοί” είναι μόνιμη ατάκα στα στόματα & τα σχολικά εγχειρίδια απο τον “καιρό της λάσπης” (αν και σ αυτούς οφείλουμε την ύπαρξη μας ως κράτος..). Ο Καραμανλής μάλιστα προσπάθησε να το επιβάλλει «Ανήκομεν εις τη Δύση» , ο Παπανδρέου το αμφισβήτησε “Έξω από Εοκ και Νάτο” και πάει λέγοντας… .

    Προσωπικά πιστεύω ότι έχουμε ένα φοβικό σύνδρομο ν αυτοχαρακτηριστούμε Ευρωπαίοι (τουλάχιστον όταν μιλάμε μεταξύ μας)

    Στους περισσότερους έλληνες δεν αρέσει ο χαρακτηρισμός “ανατολικός – ανατολίτης” αλλά κάνουν ότι μπορούν ν αποδείξουν το αντίθετο:
    Από τους “ανατολίτες” αρσενικούς, στα τσιφτετέλια και την λοιπή ιρανική-ινδική μουσική που ακούει και διασκεδάζει η πλειοψηφία, εως τα εγγενή χαρακτηριστικά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας (μπαξίσι- φακελάκι , οικογενειοκρατία, ή τη διαμεσολάβηση του ισχυρού μπάρμπα -πασά για τη διευθέτηση & το “σπρώξιμο” των θεμάτων μας)

    Θα σας παραθέσω και την “ατάκα” του Στέλιου Ράμφου: «η Ελλάδα είναι η πρώτη ανατολική χώρα στην ιστορία που επιχείρησε να γίνει δυτική».

  • Ν.Δήμου
    Μιλάμε για την Ευρώπη σαν να ήταν κάτι ξεχωριστό από μας – μία άλλη ήπειρος. Λέμε: «ο Τάδε σπούδασε στην Ευρώπη», «θα πάω στην Ευρώπη» ή «στην Ευρώπη διαχειρίζονται σωστά τα σκουπίδια».
    Σκέπτεστε έναν Γάλλο να λέει ότι σπούδασε στην Ευρώπη, επειδή φοίτησε σε γερμανικό πανεπιστήμιο; Έναν Ολλανδό να λέει ότι θα πάει στην Ευρώπη επειδή θα επισκεφτεί το Παρίσι;

    Υπάρχει μια σχιζοειδής σχέση αγάπης – μίσους, θαυμασμού – καχυποψίας, μίμησης – απόρριψης, με τη Δύση. Αιώνες εκκλησιαστικής προπαγάνδας και λαϊκίστικης κολακείας έχουν εκθρέψει ένα πανίσχυρο αντι-δυτικό κίνημα, που σε εποχές κρίσης γιγαντώνεται. Αυτήν τη στιγμή οι πιο αντιπαθείς άνθρωποι στην Ελλάδα είναι οι ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης. Με την κλασική μας συνήθεια τους φορτώνουμε όλα μας τα ανομήματα και τους καθιστούμε αποδιοπομπαίους τράγους.

  • Εγώ χαίρομαι γιατί επιτέλους δεν υπάρχει το απίστευτο μποτιλιάρισμα στους δρόμους.

    Φοβάμαι όμως ότι σε λίγο μπορεί να μην με ενδιαφέρει αυτό, γιατί δεν θα κυκλοφορώ και εγώ …

  • ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ–ΑΛΛΩΣΤΕ ΟΛΟΙ ΞΕΡΑΜΕ ΟΤΙ Η ΚΡΙΣΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΤΗΣ…

  • Πότε φτώχεια, πότε πλούτη
    έμαθα και παίζω ούτι.. .

  • αυτά ειναι τα ωραία. ενα το μάθημα, ένα το ξεμάθημα !!!!

  • Συμφωνώ πως όλα αυτά που συμβαίνουν μου αρέσουν (αν και όλοι τα ξέραμε), δεν μου αρέσει καθόλου όμως ότι παρότι πληρώνονται τόσοι νέοι φόροι και έχουν ληφθεί τόσα μέτρα, δεν ξέρω τι
    μας ξημερώνει, και αν θα είμαστε αύριο μεθαύριο σε θέση να προσφέρουμε στα παιδιά μας τα
    απαραίτητα (τροφή, στέγη και εκπαίδευση). Αν όλοι αυτοί οι ανίκανοι που επιλέξαμε να μας
    κυβερνάνε δεν σταματήσουν να σκέφτοται μόνο τα τομάρια τους,στο άμεσο μέλλον μάλλον δεν θα βρίσκουμε τίποτα να μας αρέσει εξαιτίας της κρίσης….

  • δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο, αγαπητέ… Ναι, επιτέλους, πήγε να μας πνίξει η βασιλεία του τίποτα, της σαχλαμάρας και της ευκολίας… Ωστόσο, ως φαίνεται, οι δυνάμεις του λαϊκισμού και της μιζέριας δύσκολα θα παραδοθούν… Το βιώνουμε εδώ και δύο χρόνια με τη δικτατορία των Φωτόπουλων, των Αυτιάδων, των αναρχο-τραμπούκων, των Φαήλων και των Λιακόπουλων….

  • Στα πιο πολλά συμφωνώ, αν και δε νομίζω ότι “άρχισαν επιτέλους πληρώνουν το κάτι τις τους αυτοί που θα έπρεπε”. Βλέπω να φορολογείται κυρίως η φτώχεια και μόνο δευτερευόντως ο πλούτος. Βλέπω “οριζόντιες περικοπές” μισθών και συντάξεων. Βλέπω φορολογικές επιδρομές σε περιουσιακά στοιχεία που για τους ασθενέστερους αντιπροσωπεύουν αποταμιεύσεις μιας ζωής. Αυτοί είναι εκείνοι που επιτέλους άρχισαν να πληρώνουν το κάτι τις τους; Δε νομίζω. Τα ίδια υποζύγια που σήκωναν μέχρι τώρα τα συνήθη φορολογικά βάρη, τα ίδια υποζύγια υφίστανται και τα νέα μέτρα. Φορολογική δικαιοσύνη; Πάταξη της φοροδιαφυγής; Μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται.

    Όσο για τα “ανόητα τουρκικά σήριαλ” δε νομίζω ότι είναι πιο ανόητα από τα αντίστοιχα εγχώρια. Ούτε νομίζω να υστερούν σε σχέση με αντίστοιχες αμερικάνικες σαπουνόπερες τύπου “Τόλμη και γοητεία”. Το αντίθετο θα έλεγα μάλλον. Μου κάνει λοιπόν εντύπωση η εμμονή με τις τούρκικες σαπουνόπερες ειδικά και όχι με τις σαπουνόπερες εν γένει.