Ο Μπαμπάς…


Ο πατέρας μου συνήθιζε να παίζει με τον αδελφό μου και μένα στον κήπο.
Η μάνα μας έβγαινε έξω και φώναζε: «θα χαλάσετε το γκαζόν!».
Κι εκείνος της απαντούσε: «Δεν μεγαλώνουμε γκαζόν, αγόρια μεγαλώνουμε!»

(Harmon Killebrew)

============

Υπάρχουν τρία στάδια στη ζωή ενός άνδρα:

Πρώτο στάδιο: να πιστεύει στον Αη-Βασίλη.
Δεύτερο στάδιο: να μην πιστεύει στον Αη-Βασίλη.
Τρίτο στάδιο: να είναι ο ίδιος Αη-Βασίλης.

(Ανώνυμος)

============

Το πιο σημαντικό έργο που ένας πατέρας μπορεί να κάνει για τα παιδιά του είναι ν΄ αγαπάει τη μάνα τους!

(Theodore M. Hesburgh)

============

Oταν έλθει η εποχή που ένας άντρας αντιλαμβάνεται πως μάλλον ο πατέρας του είχε δίκιο για χιλιάδες πράγματα, συνήθως έχει ο ίδιος ένα γιο που τον θεωρεί λάθος!

(Charles Wadsworth)

============

Υποτίθεται πως κάθε άντρας μπορεί να γίνει πατέρας.

Χρειάζεται όμως κάτι παραπάνω για να γίνει «μπαμπάς» !

(Ανώνυμος)

============

Οταν ήμουν έφηβος 14 ετών, ο πατέρας μου ήταν τόσο αλαζόνας που δεν τον άντεχα λεπτό. Περιέργως, όταν έφτασα τα 21 ένιωσα μεγάλη έκπληξη από το πόσο πολλά κατάφερε να μάθει μέσα σε επτά μόλις χρόνια!

(Μαρκ Τουαίιν)

============

Πραγματικά πλούσιος είναι ο άντρας που έχει παιδιά που τρέχουν να χωθούν στην αγκαλιά του, ακόμα κι όταν τα χέρια του είναι άδεια.


(Ανώνυμος)

============

Δεν έχει τόση σημασία ποιος ήταν αληθινά ο πατέρας μου, αλλά ποιος θυμάμαι εγώ πως ήταν.

(Anne Sexton)

============

Eίναι όντως αξιέπαινο να πάει ένας πατέρας τον γιο του για ψάρεμα. Υπάρχει όμως ένα ιδιαίτερο μέρος στον παράδεισο για τον πατέρα που θα πάει την κόρη του για ψώνια.

(John Sinor)

============

Οι καλοί μπαμπάδες δίνουν στα παιδιά τους ρίζες και φτερά.

Ρίζες για να νιώθουν πού είναι το σπίτι τους και φτερά για να πετάξουν μακριά ελεύθερα.

(Jonas Salk)

============

Mπαμπάδες, αγαπήστε κι αποδεχτείτε τα μέλη της οικογένειάς σας γι΄ αυτό που πραγματικά είναι, ακόμα κι αν η προσωπικότητά τους είναι πολύ διαφορετική από τη δική σας. Τα κουνέλια δεν πετούν, οι αετοί δεν κολυμπούν, οι γάτες δεν έχουν φτερά. Σταματήστε τώρα τις συγκρίσεις. Υπάρχει άφθονος χώρος για όλους στο δάσος!

(Chuck Swindoll)

============

Τα στάδια στη ζωή ενός ανθρώπου:

4 ετών: Ο μπαμπάς μου μπορεί να κάνει τα πάντα!

7 ετών: Ο μπαμπάς ξέρει τόοοσα πολλά!

8 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τελικά και τόσα πολλά.

12 ετών: Ο μπαμπάς μου δεν ξέρει τι του γίνεται.

14 ετών: Ο πατέρας μου? Ασε καλύτερα!

21 ετών: Ωχ πάλι αυτός μπροστά μου!

25 ετών: Κάτι ξέρει για το θέμα ο πατέρας μου αλλά όχι και πολλά πράγματα.

30 ετών: Θα πρέπει να μάθω τι ξέρει ο πατέρας μου για το θέμα.

35 ετών: Πριν αποφασίσουμε ας ζητήσουμε και τη γνώμη του μπαμπά.

50 ετών: Τι άραγε να πίστευε ο πατέρας γι΄ αυτό?

60 ετών: Τελικά ο πατέρας μου είχε τεράστια εμπειρία!

65+ετών: Α, ρε πατέρα! Μακάρι να ζούσες και να μιλούσαμε σήμερα οι δυο μας!

(Ανώνυμος)

__________

by Αντικλείδι , https://antikleidi.com

Συναφές: 

Η ζωή του μπαμπά

Τα παιδιά μαθαίνουν αυτά που βιώνουν.

Τα παιδιά μας αντιγράφουν …

10 συμβουλές μια μητέρας σε έναν πατέρα

Γιατί δεν τα βρίσκουν οι άνδρες με τις γυναίκες.

Σχετικά Άρθρα

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

3 CommentsΣχολιάστε

  • Πατρότητα

    Τοῦ Χρήστου Γιανναρᾶ

    Aπὸ τὴ σκοπιὰ τοῦ ἄντρα: Μιὰ ἐφήμερη ὀλιγόμηνη δυσμορφία στὸ σῶμα τῆς γυναίκας, κάποιες ὧρες ἀγωνίας γιὰ τὴν ἰατρικὴ ἐπέμβαση, καὶ ξαφνικὰ βλέπεις μπροστά σου ἕνα ζωντανὸ πλασματάκι, ποὺ πρέπει νὰ πεισθεῖς ὅτι εἶναι «δικό σου», ὅτι σπάρθηκε ἀπὸ τὸ κορμί σου.

    Ἡ καινούργια παρουσία κατακλύζει τὴν εἰκοσιτετράωρη καθημερινότητά σου. Ὅλα ὑποτάσσονται στὶς προτεραιότητες ποὺ ἐπιβάλλει ὁ μικροσκοπικὸς εἰσβολέας, μέρα καὶ νύχτα. Ὁ σωματικὸς κόπος πολύς, ἔγνοιες καὶ φροντίδες γιὰ ἐντελῶς πρωτόγνωρα πράγματα.

    Καὶ κάποτε τὸ πλασματάκι ἀρχίζει νὰ σοῦ χαμογελάει. Κοιτάζει ἐσένα καὶ χαμογελάει. Ἔναυσμα διαλόγου ἄνισου, ἀλλὰ συναρπα- στικοῦ: ἐσὺ μὲ λόγια, χειρονομίες, μορφασμούς΄ ὁ ἄλλος μόνο ἕνα αἰνιγματικὸ χαμόγελο. Ὅμως σὲ συνεπαίρνει. Αὐτὸ ποὺ βεβαίωνε μόνο τὸ μυαλό, γίνεται ἀνεπαίσθη- τα ἐμπειρικὴ αἴσθηση: ἔχεις παιδί.

    Ἡ εἰσβολὴ στὴ ζωή σου ἐξελίσσεται σὲ ὁλοπρόθυμη καὶ αὐτονόητη μοιρασιὰ τῆς ζωῆς σου. Τίποτα πιὰ δὲν σοῦ ἀνήκει ἀποκλειστικά, οὔτε ὁ ὕπνος σου. Μοιράζεσαι τὴν ὕπαρξή σου, κυριολεκτικὰ καὶ ἔμπρακτα. Ξανασυλλαβίζεις ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τὸ καθετί, ὅλη σου ἡ ἔγνοια εἶναι νὰ γίνει ὁ λόγος σου διάλογος μὲ αὐτὸν τὸν κυρίαρχο τῶν ἐνδιαφερόντων σου ἑταῖρο.

    Καὶ ὅταν ὁλοκληρωθεῖ ἀνεπαίσθητα ἡ δεύτερη αὐτὴ γέννα, ἡ συγκρότηση τῆς γλώσσας, τότε ἀρχίζει ἡ κυρίως μέθη τῆς πατρότητας. Κανένας ποτὲ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ σὲ πείσει ἀπὸ πρὶν γιὰ τὴ συναρπαγὴ αὐτῆς τῆς μέθης.

    Μὲ τὸ δεύτερο παιδὶ ἴδια πορεία, ὅμως ὁλοκαίνουργια. Συμπλέκεται μὲ τὴν πρώτη σὲ κοντσέρτο. Δὲν ξέρω τί γίνεται μὲ τὸ τρίτο, τὸ ἕκτο, τὸ δωδέκατο – φαντάζομαι ἀπαρομοίαστη τὴ συμφωνικὴ ἐνορχήστρωση. Πάντως ἐνέργημα ἀποκαλυπτικότερο δὲν ὑπάρχει στὴ ζωή, ἀκόμα καὶ οἱ συνθέσεις τοῦ Mozart ἢ οἱ πίνακες τοῦ Goya εἶναι πρωτόλεια δημιουργίας σὲ σχέση μὲ τὸ νὰ ἀναστήσεις ἕνα παιδί. Καὶ δὲν ρητορεύω.

    Δῶρο χαρισμένο ἀδιάκριτα σὲ σοφοὺς καὶ ἄσοφους, σὲ γραμματισμένους καὶ ἀναλφάβητους, σὲ ἰδιοφυΐες καὶ μετριότητες. Δίχως προαπαιτούμενα.

    Θυμάσθε τὸ «κρυφτὸ» μέσα στὸ σπίτι; Ἀκούω ἀκόμα τὰ τρεχαλητά σας βήματα, «νὰ βροῦμε τὸν πατερούλη», σὲ κάθε γωνιὰ καὶ δωμάτιο. Εἶχα ταλέντο, ἐπινοητικότητα ἄφθαστη σὲ αὐτὸ τὸ παιχνίδι. Αἴσθηση σωματικὴ ἀνεξίτηλη καὶ τὰ μικρά σας χεράκια, καθὼς τὰ χούφτιαζα γιὰ νὰ τὰ σαπουνίσω, νὰ σᾶς πλύνω καὶ τὸ προσωπάκι. Σὲ ποιά πραγματιοκότητα παραπέμπει αὐτὴ ἡ ζωντανὴ αἴσθηση τῆς ἁφῆς; Τί εἶναι μνήμη καὶ τί ἀμεσότητα ζωῆς; Τὰ τρυφερὰ μέλη τοῦ παιδικοῦ σας κορμιοῦ, τὸ φιλὶ καὶ τὸ χάδι τῆς δικῆς μου μητέρας ποὺ ἔχει περάσει πιὰ στὴν ἀντίπερα ὄχθη, εἶναι παρὸν γιὰ μένα μὲ ἁπτὴ ἐνάργεια. Παρὸν-παρουσία – ἡ παρουσία δὲν ἔχει ἡλικία καὶ χρόνο.

    Κάθε βράδυ τὸ παραμύθι γιὰ τὸν κύριο Γδυσίδη ἦταν τὸ δέλεαρ γιὰ νὰ φτάσετε ἀπὸ τὸ παιχνίδι στὸ κρεβάτι. Κάθε βράδυ ἡ φαντασία ὀργίαζε μὲ καινούργια εὐρήματα. Ἀκολουθοῦσαν σταθερὰ οἱ περιπέτειες τοῦ ἱππότη Ροδρίγου – ἀχαλίνωτο τὸ μυαλό μου ἔπλαθε ἐπεισόδια γιὰ νὰ μὴν διακοπεῖ τὸ ἀτέλειωτο παραμύθι. Παραδείσια σχέση, ποὺ ἀκόμα καὶ τὴν πιὸ ἀβάσταχτη κούραση τὴν παρηγοροῦσε εἰρηνικά.

    Μοιρασιὰ τῆς ζωῆς μὲ αἰσθήσεις ἀναλλοίωτες ἀπὸ τὸν χρόνο: κούνιες καὶ τραμπάλες στὰ πάρκα τῆς Γενεύης, παιχνιδάδικα τῆς Ἀθήνας, ἀγῶνες δρόμου χρονομετρημένοι στὸ μικρὸ ἀλσύλιο τῆς Νέας Σμύρνης, κολύμπια ἀτέλειωτα καὶ παιχνίδια μὲ τὴν ἄμμο στὸ Τσιρίγο. Πρωινὰ στὴ στάση γιὰ τὸ σχολικό, ἔγνοιες γιὰ τὰ μαθήματα, ἀγω- νίες καὶ ξαφνικὲς τρομάρες μὲ χτυπήματα καὶ μικροαρρώστιες, καρδιοχτύπια γιὰ τὶς περιπέτειες τῆς ἐφηβείας.

    Τί θὰ ἦταν ἡ ζωή μου χωρὶς τὸν Σπυριδώνη καὶ τὸν Ἀναστάση, τί ἄλλο πιὸ πραγματικὸ εἶναι ἡ ζωή μου ἔξω ἀπὸ αὐτὰ τὰ δυὸ παιδιὰ ποὺ ἄνθησαν στὸ σπίτι μου; Ὅποια ἄλλη ἀνθρώπινη σχέση λειτούργησε μέσα μου σὰν τομὴ ἀνεξίτηλη, ἀποκαλυπτικὴ τῶν οὐσιωδῶν τῆς ζωῆς, ἀποδείχτηκε τελικὰ δυσκράτητη ἢ ἀναφής. Τὰ παιδιά μου εἶναι ἡ πιὸ σταθερὴ καὶ μακροπρόθεσμη ἐπένδυση σὲ ἀποκαλύψεις.

    (Ἀπὸ τὸ αὐτοβιογραφικὸ ἀφήγηµα «Τὰ καθ΄ἑαυτόν», ἐκδόσεις Ἴκαρος)

  • Να δώσεις στο παιδί ρίζες και φτερά!!!!!! Αυτό τα λέει όλα!!!